രജോദര്‍ശന പാപം.

ബി.സി. കാക്കത്തൊള്ളായിരത്തിനാനൂറ് (സെര്‍ക). നൂറ്റിപതിനേഴാം ദേവാസുര യുദ്ധം നടക്കുന്ന സമയം. എന്തോ സൗന്ദര്യപിണക്കത്തിന്റെ പേരില്‍ ദേവഗുരുവായ ബൃഹസ്പതി യുദ്ധത്തോട് സഹകരിക്കാതെ പിന്തിരിഞ്ഞു നില്ക്കുകയാണ്. ദേവന്മാര്‍ തുടര്‍ച്ചയായി പരാജയപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. വിവരമുള്ള ഒരുത്തന്‍ പോലും കൂടെയില്ലാത്തതാണു പ്രശ്നം എന്നു മനസ്സിലാക്കിയ ഇന്ദ്രന്‍, വിശ്വരൂപന്‍ എന്നൊരു ചങ്ങാതിയെ ദേവഗുരുവായി നിയമിച്ചു. പറഞ്ഞുവരുമ്പോള്‍ ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ വലിയ കാരണവന്മാര്‍ അസുരന്മാരാണ്. പക്ഷെ വിശ്വരൂപന്‍ തികഞ്ഞ ദേവപക്ഷക്കാരനാണ്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ സാമര്‍ത്ഥ്യത്തില്‍ ദേവന്മാര്‍ ജയിച്ചു കയറി. പക്ഷെ കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഇന്ദ്രനൊരു സംശയം, ഈ കക്ഷി പിന്നീട് കാലു വാരുമോ എന്ന്. രണ്ടാമതൊന്നാലോചിച്ചില്ല, വജ്രായുധമെടുത്ത് ഒരു പ്രയോഗം. വിശ്വരൂപന്‍ താഴെ. ദേവരാജാവാണെന്നു പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ല, നിയമം നിയമം തന്നെ, ഒരു നിരപരാധിയെ വധിച്ചതിനു ശിക്ഷയായി കൊടിയ പാപം ഏല്‍ക്കേണ്ടി വന്നു ഇന്ദ്രന്. ഇന്ദ്രന്‍ പക്ഷെ പ്രജാവത്സലനും തികഞ്ഞ സോഷ്യലിസ്റ്റുമായിരുന്നു. അദ്ദേഹം തനിക്ക് കിട്ടിയത് നാലായി പകുത്ത് ഭൂമിക്കും, ജലത്തിനും, വൃക്ഷത്തിനും സ്ത്രീക്കുമായി നല്കി. അങ്ങിനെ ഭൂമിയുടെ കുറച്ചു ഭാഗം മരുഭൂമിയായി മാറി, ജലത്തില്‍ ഒരു ഗുണവുമില്ലാത്ത നുരയും പതയും ഉണ്ടായി, വൃക്ഷങ്ങള്‍ക്ക് പാനയോഗ്യമല്ലാത്ത കറയുണ്ടായി, സ്ത്രീകള്‍ക്ക് രജോദര്‍ശനവും (ആര്‍ത്തവം) ഉണ്ടായി!

 ഇങ്ങനെ ഒരു പാപഫലത്താല്‍ ഉണ്ടായതിനാലാവാം ഹിന്ദുക്കള്‍ ആര്‍ത്തവത്തെ മ്ലേശ്ചമായി കാണുന്നത്. രജസ്വലയായ സ്ത്രീ തൊട്ടുകൂടാത്തവളാണ്. അവള്‍ ഗൃഹത്തിലുള്ള ഒന്നിലും സ്പര്‍ശിച്ചുകൂടാ, വീടിനു പുറത്ത് കഴിയണം അങ്ങിനെ അങ്ങിനെ. (ആര്‍ത്തവകാലത്ത് സ്ത്രീക്ക് വിശ്രമം ആവശ്യമാണെന്നും അതിനൊരു മാര്‍ഗ്ഗമായാണ് ഈ നിബന്ധനകളെന്നും എന്റെ സുഹൃത്തായ ഒരു ആയുര്‍വേദ ഡോക്ടര്‍ പറയുന്നു. പക്ഷെ അതോടൊപ്പം തന്നെ അദ്ദേഹം ആര്‍ത്തവാവസ്ഥയിലുള്ള സ്ത്രീകള്‍ക്ക് നശീകരണ ശക്തിയുമുണ്ട് എന്നും അതുകൊണ്ടു തന്നെ അവര്‍ മാറി നില്‍ക്കുന്നതാണ് നല്ലത് എന്നും വിശ്വസിക്കുന്നു.) ഹിന്ദു മതത്തില്‍ മാത്രമല്ല, ഒട്ടുമിക്ക പ്രാചീന മതങ്ങളിലും ആര്‍ത്തവത്തോടും സ്ത്രീകളോടുമുള്ള സമീപനം വ്യത്യസ്തമല്ല. പല ക്രിസ്ത്യന്‍ വിഭാഗങ്ങളിലും സ്ത്രീകളെ ആര്‍ത്തവകാലത്ത് ആരാധനാലയങ്ങളില്‍ പ്രവേശിപ്പിക്കാറില്ല. ഇസ്ലാമില്‍ ആ സമയത്ത് സ്ത്രീകള്‍ക്ക് പ്രാര്‍ത്ഥനയ്ക്ക് പോലും അനുവാദമില്ല.

 ആര്‍ത്തവം പോലെ സ്വാഭാവികവും സാമാന്യവുമായ ഒരു പ്രതിഭാസത്തിനോട് എന്തുകൊണ്ടാവും ഇത്ര പ്രതിലോമകരമായ ഒരു പ്രതികരണം ഉണ്ടാവുന്നത്? രക്തം കാണുന്നതും ചൊരിയുന്നതും പുരുഷനെ സംബന്ധിച്ച് വീരോചിതമായി പരിഗണിക്കപ്പെടുമ്പോള്‍ തന്നെ സ്ത്രീയുടെ കാര്യത്തില്‍ അത് മ്ലേശ്ചവും അധമവും ആകുന്നു. സ്ത്രീ ജനനേന്ദ്രിയത്തെ ചൂഴ്ന്നു നില്‍ക്കുന്ന നിഗൂഢതകള്‍ പുരുഷ ധൈഷണികതയ്ക്ക് വെല്ലുവിളിയാവുന്നത് അവനെ ശത്രുപക്ഷത്താക്കിയിരിക്കാം. ഒരു തരം അസൂയ. വേറൊരു സാദ്ധ്യത, പല സ്ത്രീകളിലും കാണപ്പെടുന്ന ചാക്രിക അസ്വസ്ഥതകള്‍ ആര്‍ത്തവത്തോടെ മാറുന്നു എന്ന നിരീക്ഷണമാവാം. ശരീരത്തില്‍ ഉണ്ടാകുന്ന വിഷവസ്തുക്കള്‍ അസ്വസ്ഥതകള്‍ ഉണ്ടാക്കുകയും ആര്‍ത്തവത്തിലൂടെ ഈ ദൂഷ്യങ്ങള്‍ പുറം തള്ളുകയും ചെയ്യുന്നു എന്നു വിശ്വസിക്കുമ്പോള്‍ സ്വാഭാവികമായും സ്ത്രീയ്ക്കും മാസമുറയ്ക്കും ഒരു 'ദുഷ്ട്' പദവി ലഭിക്കുന്നു.

 ഈ നിഗമനം ശാസ്ത്രലോകത്തെപ്പോലും പതിറ്റാണ്ടുകളോളം വഴി തെറ്റിച്ചു. വൈദ്യശാസ്ത്രത്തില്‍ ഇത്തരമൊരു ചിന്താഗതിക്ക് വഴിമരുന്നിട്ടത് 1920 ല്‍ വിയന്നയിലെ പ്രസിദ്ധനായ ഒരു ഭിഷഗ്വരനായിരുന്ന ഡോ: ബേലാ ഷിക്കിന്റെ ഒരു പ്രബന്ധത്തോടെയായിരുന്നു. ഡോ: ഷിക്കിനുണ്ടായ ഒരു അനുഭവമായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തെ ആ വഴിക്ക് തിരിച്ചു വിട്ടത്. ഒരു ദിവസം അദ്ദേഹത്തിന്റെ ക്ലിനിക്കില്‍ ഏതോ രോഗി നന്ദിപൂര്‍വ്വം കൊടുത്തയച്ച കുറച്ച് പൂക്കളെത്തി. ഷിക്ക് അദ്ദേഹത്തിന്റെ നഴ്സിനോട് ആ പൂക്കള്‍ ഒരു പൂപ്പാത്രത്തിലേക്ക് മാറ്റി വെയ്ക്കാന്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടു. പക്ഷെ സിസ്റ്റര്‍ വിസമ്മതിച്ചു. കാരണം അന്വേഷിച്ചപ്പോള്‍ താന്‍ ഇപ്പോള്‍ ആര്‍ത്തവത്തില്‍ ആണെന്നും ഇങ്ങനെയിരിക്കെ പൂക്കളില്‍ സ്പര്‍ശിച്ചാല്‍ അവ വാടിപ്പോകുമെന്നും അവര്‍ പറഞ്ഞു. അവര്‍ക്ക് അത്തരത്തില്‍ മുന്‍ അനുഭവം ഉണ്ടത്രെ. ഡോക്ടറിലെ ശാസ്ത്രന്വേഷി ഉണര്‍ന്നു. അദ്ദേഹം അതില്‍ പകുതി പൂവുകള്‍ വളരെ ശ്രദ്ധാപൂര്‍വ്വം ഒരു പൂപ്പാത്രത്തില്‍ വെച്ചു, ബാക്കി പകുതി ആ നഴ്സിനെക്കൊണ്ട് നന്നായി 'കൈകാര്യം ചെയ്യിപ്പിച്ച്' വേറൊരു പാത്രത്തില്‍ വെയ്പ്പിച്ചു. അത്ഭുതകരമെന്നു പറയട്ടെ, നഴ്സ് വെച്ച പൂക്കള്‍ അധികം വൈകാതെ വാടിപ്പോയി, മറ്റേ പാത്രത്തിലെ പൂക്കള്‍ കൂടുതല്‍ സമയം വാടാതിരുന്നു. ഡോ: ഷിക്ക് ഈ പരീക്ഷണം പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു.

ഇത് വൈദ്യശാസ്ത്രലോകത്ത് വന്‍ ചലനമുണ്ടാക്കി. തുടര്‍ന്ന് പലരും ഇത്തരം പരീക്ഷണങ്ങള്‍ ആവര്‍ത്തിച്ചു. ചിലര്‍ പരീക്ഷണമൃഗങ്ങളില്‍ ആര്‍ത്തവരക്തം കുത്തിവെച്ചു, അവ ചത്തുപോയി. റൊട്ടി ഫാക്ടറികളില്‍ ആര്‍ത്തവത്തില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന സ്തീകള്‍ കൈകാര്യം ചെയ്തിരുന്ന മാവ് ചീത്തയായിപ്പോയി, വീഞ്ഞു പുളിച്ചു പോയി അങ്ങിനെ വാര്‍ത്തകള്‍ പടര്‍ന്നു. ആര്‍ത്തവരക്തത്തില്‍ ഏതോ വിഷവസ്തു ഉണ്ട് എന്ന ധാരണ പ്രബലമായി. ഈ ആര്‍ത്തവ വിഷത്തെ (Menotoxin) കണ്ടെത്താനുള്ള ശ്രമമായി പിന്നെ. ഈ വിഷം രക്തത്തില്‍ മാത്രമല്ല സ്ത്രീകളുടെ എല്ലാ ശ്രവങ്ങളിലുമുണ്ട് എന്നായി വേറൊരു പക്ഷം. 1936 ല്‍ പേള്‍സ്റ്റീന്‍ മാത്യുസണ്‍ എന്നീ ഗവേഷകര്‍ ആര്‍ത്തവത്തില്‍ ഉള്ള അമ്മമാര്‍ പാലൂട്ടുന്നതിനാലാണ് കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ക്ക് ആസ്തുമയും വയറു വേദനയും ഉണ്ടാകുന്നത് എന്ന് അവകാശപ്പെട്ടു. (സത്യത്തില്‍ ഈ വാദത്തില്‍ പുതുമ ഒന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. കാരണം 13ആം നൂറ്റാണ്ടിലെ 'സ്ത്രീ രഹസ്യങ്ങള്‍' (De Secretin Mulierum) എന്ന പുസ്തകത്തില്‍ ഗ്രന്ഥകാരന്‍ ഇക്കാരണം കൊണ്ടാണ് കുട്ടികള്‍ക്ക് ചുഴലിയും കുഷ്ഠവും വരുന്നത് എന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നു.)

 പ്രശസ്ത വൈദ്യശാസ്ത്രസ്ഥാപനമായ ജോണ്‍ ഹോപ്കിന്‍സിലെ അദ്ധ്യാപകനും ഗവേഷകനുമായിരുന്ന ഡേവിഡ് മാക് (David Israel Macht, 1882 - 1961) ആണ് മെനോടോക്സിന്‍ ഗവേഷണങ്ങളെ വളരെ മുന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോയ ഒരു വ്യക്തി. വിഷവസ്തുക്കളുടെ വീര്യം നിര്‍ണ്ണയിക്കാന്‍ അദ്ദേഹം സസ്യങ്ങളില്‍ അവ ഉപയോഗിച്ച് പഠനം നടത്തി. അങ്ങിനെ ഫൈറ്റോഫാര്‍മക്കോളജി എന്നൊരു പുതിയ സന്കേതം ഉടലെടുത്തു. പാമ്പു വിഷത്തിന്റേയും ആര്‍ത്തവവിഷത്തിന്റേയും (സാമ്യപ്പെടുത്തല്‍ ശ്രദ്ധിക്കുക!) വീര്യനിര്‍ണ്ണയം ഇപ്രകാരം സാധിച്ചു എന്ന് അദ്ദേഹം അവകാശപ്പെട്ടു.

എന്നാല്‍ ഡേവിഡ് മാക്കിന്റേയും മറ്റുള്ളവരുടേയും പരീക്ഷണസന്കേതങ്ങള്‍ കുറ്റമറ്റതായിരുന്നില്ല. നിരീക്ഷണ മുന്‍വിധികള്‍ മറികടക്കാനുള്ള മാര്‍ഗ്ഗങ്ങള്‍ ഒന്നും അവര്‍ സ്വീകരിച്ചിരുന്നില്ല. അതിനാല്‍ തന്നെ പിന്നീട് വന്ന വസ്തുനിഷ്ടമായ പഠനങ്ങള്‍ക്കൊന്നും മെനൊടോക്സിനെ സ്ഥിരീകരിക്കുവാന്‍ സാധിച്ചില്ല. അങ്ങിനെ ആറു പതിറ്റാണ്ടോളം നീണ്ടു നിന്ന മെനോടോക്സിന്‍ ഉന്മാദത്തില്‍ നിന്നും ശാസ്ത്രലോകം മുക്തി പ്രാപിച്ചു.

 തുടർന്ന് വായിക്കുക.